Кога бевме мали, секогаш не заспиваа со бајки. Зад седумте мориња, зад седумте планини, секогаш нè чекаше принц, кој ќе не разбудеше со бакнеж. Растејќи со некој идеал за љубов што воопшто не подготвуваше за суровите години на пубертет и дваесеттите години, ќе бидеме шокирани од она што ќе го откриеме кога ќе се преселиме од бајките во сериозната литература.
Кога ќе се нурнеме во некои од светските класици чии главни ликови претставуваат љубовни стандарди, но повторно некако завршуваат фрлени под возот, едноставно понекогаш се прашуваме што сето ова ни го поништува како љубов. Но, кога ќе заглавиме во врска во која не сме среќни, тогаш читајќи ги овие книги се обидуваме да најдеме начин меѓу редовите да си докажеме дека сепак е љубов. Дека е можно некој да замине поради љубовта, дека зависноста од личност е нормална, дека лудилото е здраво, секој висок тон го припишуваме на страста, а секое тропање на вратата на импулсивност. Кога ќе се препознаеме и ќе се најдеме во ликови и дела кои некои беа синоним за љубов, лесно го оправдуваме престојот.
Колку книги треба да прочитаме и колку филмови треба да гледаме за да разбереме дека вистинските љубови едноставно не се тажни? Крајот може да биде сам по себе, но љубовта како таква е сè освен тоа. И сите оние љубови што трагично ги присвојуваме како наши, треба да ги оставиме таму каде што припаѓаат – меѓу редови.
Ова се само некои од трагичните љубови , по што се прашуваме дали зборовите „трагично“ и „љубов“ навистина можат да стојат заедно.
Кети и Хитклиф, Ураган Хајтс
Емили Бронте се обиде да ја опише нивната врска сликајќи ја природата што ги опкружува. Диви, запоставени и сами, се најдоа како деца и иако пораснаа заедно, тие никогаш не пораснаа. И двете многу гранични личности, Кети и со одредена доза на хистерија, го користеа тој детски мир во нивната врска како штит од суровото време, околностите и природата. Придржувајќи се кон таа идилична слика од нивното детство, како пораснале и животот им се случил на патот (живот со кој не можеле да се справат), нивната врска се претворила во опсесија. Можеби верувавме во тинејџерите дека врв на љубовта е кога некој ве сака толку многу што ќе ве уништи само за да не најдете среќа на друго место, но денес ваквото однесување сепак се третира со терапија.
View this post on Instagram
Ана и Вронски, Ана Каренина
Секогаш се прашував зошто, кон крајот на втората книга, Ана започна да покажува знаци на лудило покрај патолошката љубомора? Износот на љубов што таа го чувствуваше за Вронски беше целосно пренатрупан и таа не можеше да го контролира или беше заради осудата на општеството што ја стави нејзината среќа на прво место, го остави нејзиното семејство и стана предмет на осуда на руската аристократија? Додека од друга страна, Вронски продолжи да живее нормален живот.
Лудилото во љубовта проникнува како мотив постојано и преку литературата и низ сите видови уметност. Ова доведе до нормализирање на психолошкото вознемирување затоа што тоа се прави „од љубов“. Прекумерната љубомора е простена, водена од „колку е погласно толку пострасно“ и тогаш сме изненадени што немирите го заменија универзумот. Лудилото во однос на почетната за заљубеност не е само нормално, туку и пожелно,но после тоа љубовта треба да биде мирно прибежиште. Инаку, брановите ќе нè удавеа одамна.
View this post on Instagram
Татјана и Онегин, Јуџин Онегин
Суетата, егото и инаетот се можеби двата најголеми непријатели на љубовта. Онегин, заслепен од темнината на едно мало место, не можеше да ја види чистата и наивна љубов што му ја даваше Татјана. Да го прочиташе нејзиното писмо неколку пати, ако претходно сфатеше дека таа е таа покрај која сакаше да го пројде целиот свој живот, ќе се поштедеше себеси и нејзиното огромно страдање. Но, кога сфати, и кога сакаше да ја освои, токму нејзиното его ја претвори нивната љубов во трагична. И така, со солзи во очите и љубов во срцето, секој тргна по својот пат. Можеби Татјана ќе му простеше за гордоста, ако не ја повредеше.
View this post on Instagram
Ако сме прочитале премногу книги за да се согласиме на обичен живот, тоа секако не значи дека ќе се согласиме на несреќен живот.
