Кога бевме мали, секогаш ни читаа бајки. Тие нè научија да бидеме храбри, дека скромноста е една од најголемите доблести, тие нè подготвија за предизвици, за смртта на најблиските, создадоа позитивна слика за нас дека доброто секогаш победува. Но, една работа тие потполно заборавија, а тоа е затоа што не научија дека љубовта е безусловна.
Тие нè научија да очекуваме од нашиот партнер да не дигне од мртвите
-Да чека да се разбудиме по 100 години, да го сврти светот наопаку само за да ни ги врати чевлите, да нè сака без глас и дека нешто помалку од тоа е неприфатливо и не се смета за љубов. Можеби љубовта е безусловна, ако е родителска или сестринска. Но, парнерската љубов, дефинитивно не е.
View this post on Instagram
Цел живот, подучени од бајки, американски филмови и романтични книги, очекувавме дека љубовта секогаш е црна и бела
-Дека може да се сведе на едноставно „сакај ме“ или „не сакај ме“. Дури и кога вадевме цветни ливчиња како деца, љубовта ја поделивме на два дела. Можеби ќе можеме да споделиме корка леб или бела перница, но љубовта, исто како тагата, нема шанси.
Навикнати да ја гледаме љубовта само во две бои
-Кога животот нè учи дека тие воопшто не се, но црното е отсуство на светлина, а белото е нејзиното присуство, ние стануваме парализирани затоа што не знаеме како да оправдаме нечии постапки. Кога е темно, или светлината е премногу силна, не гледаме добро.
Токму затоа, љубовта е сè помеѓу
-А тоа се безброј нијанси и никој не го има токму истото. И, како, тогаш, во целиот тој спектар на бои, можеме да ја намалиме важноста на љубовта намалувајќи ја на „сакај ме – не сакај ме“.
Понекогаш во темно кафеава нијанса, некој навистина се вљубува. Таа е толку совршено несовршена и не можеме да ја контролираме. Личноста што ја сакаме можеби сака различни работи, да се бара себеси од другата страна на светот.
Понекогаш во тиркизно сина боја, некој ќе посака море, а некој планина. Некои се направени за топли региони, некои наоѓаат топлина во снегот.
Понекогаш во розовиот свет, некој не сака да има деца. Ова се светови со милји далеку што никој не може да ги поврзе. Дали би биле подготвени да не ја исполнувате животната желба за љубов?
Понекогаш меѓу црвените ѕидови, лицето до кое се будиме го доживува бракот како окови, додека ние носиме тешки ланци како додаток.
Она што никогаш не смееме да го дозволиме е да дозволиме некој да нè убеди дека тоа не е љубов. Животот не е една универзална загатка во која се вклопува секој дел, но секоја личност има своја. И нечии делови едноставно не се совпаѓаат. Најтешко е да ја прифатиме таа сурова вистина и да најдеме начин таа да не ни биде товар, туку да нè ослободи.
И тогаш, ни останува само да најдеме некој чии бои се компатибилни со нашите. Некој што нема да се обиде да го вметне своето парче од сложувалката во нашата загатка, но ќе ни помогне да го составиме додека тој го состави своето.
Кога душите се среќаваат, но нивните патишта не се пресекуваат, љубовта сè уште не е доволна. Затоа не се учи за љубовта од бајките.
За љубов се учи од љубов.
