Најубавата љубовна приказна се случила помеѓу Србинка и муслиман.
Оливера Лазаревиќ беше најмладата ќерка на принцот Лазар и кнегиња Милица. По смртта на Лазар во битката за Косово, кнегињата била принудена да ја предаде својата најмлада, а во исто време и најубава ќерка на турскиот султан Бајазит во харемот.
Одлуката за испраќање на Оливера во харемот ја донело Националното собрание во 1389 година.
Според легендите, српскиот народ посипал рози на патот по кој патувала Оливера од Крушевац до Дренопоje.
И меѓу многуте жени во харемот, Оливера станала една од четирите законски жени на султанот – кадуна.
Љубовта се родила помеѓу султанот Бајазит и Оливера. Таа била многу почитувана и и било дозволено да ја задржи својата вера меѓу муслиманите. Оливера ја искористила својата позиција да му помогне на српскиот народ.
Нејзиниот најголем грев, сепак, е што таа постојано му шепотела на султанот во корист на нејзиниот деспот брат Стефан Лазаревиќ.
Оливера била мудра жена пред се. Таа ја искористила духовитоста повеќе од својата убавина, и на тој начин успеала да стане омилена на султанот.
Харемот бил сложено, опасно и затворено општество, изолирано од реалноста и надворешниот свет. Само четворица хасеџии, како што е пропишано со шеријатот, можеле да склучат шеријатски брак и биле наречени кадуни, а ако родиле синови, биле наречени кадуни.
Вешто избегнувајќи интриги и строга хиерархија, таа го пронашла својот пат до срцето на Бајазит. Како негова омилена, таа успеала да и помогне на својата земја. Со ова однесување, таа покажала исклучителна дипломатска мудрост.
Благодарение на нејзината способност и влијанието што го имала врз самиот Бајазит, семејството Лазаревиќ зазело многу поволна позиција на турскиот двор.
Поминала 12 години во харемот и по враќањето во Србија, била верен придружник и советник на Деспот, имала политички дипломатски односи со турската влада, бидејќи добро ги познавала владетелите таму.
По битката кај Ангора (Анкара) во 1402 година, каде што татарскиот емир Тамерлан им нанесе тежок пораз на Османлиите и го зароби султанот Бајазит, Оливер исто така паднала во заробеништво.
Според османлиската традиција, Бајазит на крајот извршил самоубиство во татарско ропство на 8 март 1403 година, поради срамот што и бил нанесен на Оливера.
Оливера била ослободена од заробеништво во текот на 1403 година, благодарение на мисијата испратена од нејзиниот брат Стефан Лазаревиќ до Тамерлан.
Таа се вратила во Србија во 1403 година и малку подоцна се населила трајно на дворот на нејзиниот брат, деспотот Стефан, во тогашниот главен град Белград. До неговата смрт.
Кнегињата Оливера никогаш повеќе не се омажила и немала потомци. Се верува дека починала по 1444 година и не е познато каде е погребана.
