Не забавувај се со оној кој те прави несреќна.
Мојата постара сестра се забавуваше со еден дечко. Тој ме натера да мислам на љубов за време на сите години кога бев ученичка во основно училиште, кога ти цело време плачеше.
— Зарем вашата љубов не е заемна? — ја прашав.
— Да. Го сакам него, а и тој се сака себеси.
— Зошто, тогаш, и ти не се сакаш самата себе за да те сака и тој?
— Не функционира така, душо. Ти не ја разбираш љубовта!
Ми се чинеше дека тоа „точно така оди“, дека прво треба да се сакаш себеси за да сакаш некој друг и дека е доволно тој некој да те сака тебе. …или барем недоволно за плачење.
Се сеќавам како седеше дома, секогаш во близина на фиксниот телефон и чекаше да ѝ се јави…, како нетрпеливо го проверуваше својот мобилен телефон со надеж дека ќе и испрати СМС. Само еден бакнеж во пораката и ништо повеќе. Се сеќавам дека еднаш ги потроши сите марамчиња и како дете си го избриша расплаканото лице со ракавот.
— Зошто не го оставиш? — ја прашав тогаш.
— Како да го оставам? Па јас го сакам!
— Дали тој те сака?
— Не знам. И зошто ме испрашуваш?! На чија страна сте вие? Таа викна и ме исфрли од собата.
Сакав да и кажам: „на твојата.“ Но, тогаш таа не можеше да разбере. Го сакаше толку многу, што го избриша своето расплакано лице со ракавот на омилениот дуксер.
Тој беше дечко…, некој кој мисли дека вреди да се чека. Некој што со денови не одговараше, па од никаде стана насмеан. Тој ѝ донел цвеќиња, кадифени играчки и чоколадо. Клише-дечко, но нејзино момче. Тој беше сè што една девојка сака — кога таа сака. И, главно, не сакаше. Затоа што, пред исполнувањето на даденото ветување, секогаш се појавуваше натпревар или излегување со пријателите. Таа повеќе плачеше, отколку што се бакнуваше со него.
— Тоа не е љубов.
— А знаеш што е тоа?
— Не знам, но тетка ми знае. Таа вели дека љубов е кога си среќен и дека не треба да се забавуваш со оној покрај кого често си тажен. Каква е мојата врска?
— Бегај, душо! Што знаеш?!
Тој не беше нејзиниот прв дечко, но и првиот во кој таа смртно се заљуби. Сите средношколски љубови се смртни, големи и патетично значајни. Плачеше затоа што сакаше повеќе. Ја остави затоа што сакаше повеќе, а не девојка која плаче без престан. Така, на крајот од третата година од гимназијата, нивните желби и конечно се поклопија.
Беше долго лето. Го поминал на море, работејќи во кафеана и барајќи голи насмеани девојки. Половина лето плачеше, а другата половина ја тргна тагата и облече костим за капење. Таа не најде ново момче. Новото момче ја најде неа.
И по долго време, таа навистина се забавуваше.
— Гледаш дека бев во право. Љубовта не е само забава, туку без забава нема љубов.
— Бегај, душо. Кој и што те праша?! — се насмевна таа зад моите очила за сонце.
Знаев. Конечно е добро. А тоа е предуслов за среќа.
