Тажни мисли на еден старец за тоа како животот може да си игра со нас!
Водата во коленото го принуди старецот да седне на клупа за да се одмори.
„Како животот знае да си игра со нас“, помисли болниот старец. Ја извади исцепаната капа со цел да си го избрише челото со марамче.
„Воопшто не знам како ќе ја платам сметката за вода, а водата е насекаде околу мене бесплатна. Водата е во моето колено, водата е на моето чело, водата е пред мене во ова езеро.
На старецот му се допадна ова негово набудување, ги стави очилата, погледна во џебовите на палтото да земе пенкало и хартија, со цел да ги запише своите мисли, но не ги најде. Наместо тоа, тој извади часовник од џебот.
„Часовник, каков нехуман апарат, и кога си стар колку мене, тоа е тотално безвредно. Каде да доцнам? Кога и да одам на тој свет, мислам дека е рано. Но, неизбежно е мојата сила наскоро да ме изневери и да ја фрлам лажицата. Дома, кога и да заминам, повторно ќе бидам рано.
И старецот ги сакаше овие мисли, тој сакаше да ги запише, но ја немаше потребната опрема за тоа. Наместо тоа, тој реши да не размислува повеќе, туку едноставно да погледне во езерото, кое блескаше како бисерни обетки.
Ставајќи го часовникот назад во џебот, старецот некое време ја гледаше водата, а потоа со голема мака стана од клупата и си отиде дома за да стане рано. Повторно се вратија мислите под капа на овој човек. Старецот одеше полека, невнимателно мавташе со раката.
Идеите што би сакал да ги запише во ќелавата глава, на сите нему му се чинеа излишни.
Му требаше само една идеја, што никогаш не му падна на памет, а тоа беше – како да ги плати сметките?
Животот си поигрува постојано , а на нас останува како ќе се справиме со него…
