По завршувањето на Втората светска војна, Јапонија се соочуваше со големи последици од своето учество во конфликтот. Во септември 1945 година, генерал Имамура, заедно со еден поморски командант, се предаде на австралиските сили во Нова Гвинеја и јужните Тихи Острови, претставувајќи ги сојузниците. Но, неговото предавање не значеше завршување на неговата воената приказна. Тоа беше само почеток на патот кон судските процедури кои следеа.
Имамура, со своите сили, беше притворен во Рабаул од австралиската војска, која го обвини за воени злосторства, вклучувајќи ги и егзекуциите на сојузничките воени затвореници. Едно од најпознатите злосторства, познато како „атентатот со свињски кутии“, се случи кога затворениците од источна Јава беа пренесувани во бамбусови кутии, кои инаку се користеле за свињи. Оваа сурова постапка предизвика јавна огорченост и големо внимание на злосторствата кои се случуваа за време на војната.
Во април 1946 година, Имамура се обрати до австралискиот командант во Рабаул со молба да се забрза неговото судење за воени злосторства, во напор да се убрза процесот на гонење на воените злосторци под негово командување. Тој беше обвинет за „незаконито [неприфатење и непостапување] за да ја изврши својата должност … за контрола на членовите на неговата команда, со што тие извршија брутални атентати и други високи злосторства“.
Судскиот процес против Имамура се одржа пред австралиски воен суд во Рабаул од 1 до 16 мај 1947 година. Тој беше осуден и осуден на десетгодишна затворска казна. Своето затворско време го помина во затворот Сугамо во Токио, каде што остана до неговото ослободување во 1954 година. Имамура сметаше дека казната е прениска во однос на одговорноста за злосторствата на неговите потчинети. Во знак на својот статус и како симбол на неговата жртва, тој направи реплика на затворот во неговиот градина, каде што живееше до смртта во 1968 година.
Историјата на генералот Имамура е само една од многуте приказни за воени злосторства и последиците од војната, која продолжува да нè потсетува на важноста на правдата и одговорноста. Спомените за бруталноста на војната, како и напорите за постигнување правна одговорност, не треба да бидат заборавени. Тие се сведоштво за страдањата и последиците од воените конфликти и важноста на историското паметење за да не се повтори истото во иднината.
