Со Балашевиќ, како дете кога ја слушав „Jednom su sadili lipu“ и се чувствував како да можам да ја насетам мудроста што допрва треба да ја стекнам .
Седам во целосна тишина во стан каде се стемни, но се чини непристојно да станам и да ја запалам светлината. Ѓорѓе Балашевиќ почина. Се чини невозможно, сурово, нефер. Како некој да искинал дел од ткаенината на нашата реалност, празен лист хартија на кој Балашевиќ некако успеа да напише стихови на љубовта, мир и нормалност низ сите дамки од минатото и крвавите страници.
Не плачев за славните кога заминаа, но Балашевиќ не е само име на насловната страница. Ние не го слушавме – тој знаеше како да нè слуша. Кога короната го однесе Балашевиќ, таа и го одзеде столбот на оваа вечно потресена балканска ѕвезда. Столб кој беше духот на Нови Сад, но и прва љубов во Белград. Кој беше шармот на градот и остриот момент на мангуп на големиот град. Тоа беше песна за Кошево на Кемал и рамнините на Васа Ладачки. Тоа беше свирче на платформата на нормалноста за сите нас во возот што треба да оди некаде, се движи засекогаш – и не знаеме каде оди.
Седам и се обидувам да напишам текст за Балашевиќ. Недостојно и глупаво е да ги читате сите негови стихови во вашата глава, затоа што нема човек што е пејач и поет, чии песни не мора да се пеат на глас, туку се шепотат едни на други со години.
Балашевиќ успеа да не пее за брзи автомобили и голи стомаци, туку да бидеме слушани и разбрани од баба ми и мајка ми и јас, и еден ден неколку нови деца. Бидејќи човечките вистини што тој можеше да ги открие се малку разбушавени, потпрени на шанкот, гледајќи ги гостите во кафулето на животот. И тие им рецитираат.
Се сеќавам на неговиот последен концерт, кој го слушав под влажно ќебе на Калемегдан. Врнеше дожд. Немаше рефлектори, илјада и еден звучник не ми ги пробиваа тапанчињата, танчерите не се креваа на сцената. Само зборови и дожд. Вода се истури врз нас, но луѓето останаа. Тие пееја. Тие слушаа. Разбрано
Слушањето и сакањето на Балашевиќ отсекогаш било нешто лично за мене, нешто како лозинка за луѓето – тој го сака Балашевиќ, мислам, па тоа е мој вид. Му дојде како чудна, малку глупава и убава одлика. Нема многу пејачи кои ве дефинираат дури и кога молчите.
И, како да се дефинира Ѓоле воопшто? Тој беше пејач, но беше и хроничар на нашите мали часови, сноб, човек во нехуман, шеретички отпор кон глупости, пркосен беџ на реверите и носталгија за подобро, поубаво, невино време, дури и за нас деца кои никогаш не го доживеале. Бре, joоле. Исто така, ги измамивте лошите студенти да слушаат поезија.
Балашевиќ почина. Се уште ми звучи невозможно и страшно. Но, како беше, драго вечно момче:
„Ќе ти зборуваат за пловидба,
Оние кои не го кренаа сидрото
Што сум јас за нив, освен прободена шајка?
Тој ќе тврди, со злобен сјај
Дека треперев пред змејот
Тие гледаа… од страна
Но, имаш грч таму каде што се борат
Изгнието се крена во неговото око
Таму е бурно
Каде не пристигнаа многумина од нас “
Среќен ти пат, Ѓоле.
