Филозофската дилема која го мачи човештвото повеќе од 300 години конечно доби свој одговор благодарение на модерната наука. Проблемот на Молине, поставен првпат од Вилијам Молине и понатаму анализиран од Џон Лок во неговото дело „Есеј за човечкото разбирање“ (1689), поставува едно интересно прашање: Ако слепа личност, која може да разликува форми преку допир, го добие својот вид, дали би можела веднаш визуелно да препознае истите форми без да ги допре?
Патот до Одговорот:
Одговорот на ова прашање остана непознат со векови, сѐ додека Паван Синха, професор на Масачусетскиот институт за технологија, не презеде значаен чекор напред во решавањето на оваа загатка. Во рамките на Проект Пракаш, Синха имаше можност да најде пет индивидуи кои ги задоволуваа условите за експеримент насочен кон експериментално одговарање на прашањето на Молине.
Од Доживотно Слепило до Визија:
Третманите се одвиваа помеѓу 2007 и 2010 година, носејќи им вид на субјектите кои дотогаш беа целосно слепи од раѓање. Тестовите, кои беа внимателно осмислени, им беа презентирани на субјектите во рок од 48 часа по операцијата. Резултатите беа фасцинантни и воедно шокантни – одговорот на проблемот на Молине беше „не“.
Првата Визуализација:
Иако субјектите, по обновувањето на видот, можеа визуелно да разликуваат објекти речиси исто толку ефективно колку што би ги разликувале со допир, тие не беа во можност да воспостават врска помеѓу објектите перцепирани со двата различни сетила. Корелацијата помеѓу визуелната и тактилната перцепција беше речиси како да ги погодуваа објектите.
Патот до Учењето:
Сепак, истражувачите имаа можност да ги тестираат тројцата од петте субјекти на подоцнежни датуми (по 5 дена, 7 дена и 5 месеци од операцијата) и открија дека нивната перформанса во врска со допир-визија значително се подобри, достигнувајќи 80–90% точност.
Заклучок:
Ова истражување нуди длабоко разбирање за човечката перцепција и начините на кои мозокот се прилагодува на нови искуства. Иако видот е моќно сетило, ова истражување покажува дека познавањето на светот не се случува моментално – потребно е време и искуство за да се спојат сите делови од сложувалката. Ова откритие, иако неочекувано, носи нови перспективи во изучувањето на човечкиот мозок и начинот на кој тој учи да разбере и интегрира нови сетилни информации.
